Hannelore Houdijk

Onder het oppervlak -

De drang om vast te houden

Ik heb een overweldigende behoefte om esthetisch te creëren. Dat lijkt oppervlakkig, maar dat is het niet. Het is een vergeefse poging om vast te houden wat ik zie of wat ik mij verbeeld. Een strijd tegen het onvermijdelijke: we raken het weer kwijt.

De vluchtige schoonheid

Onze eigen fysieke schoonheid, dat ligt het meest voor de hand, vervaagt met het ouder worden. Maar schoonheid zit ook in andere dingen. In hoe de zon op een bloem in de berm valt. Hoe de regen een patroon vormt op een raam. Als je goed om je heen kijkt, zie je overal kleine wonderen. Ik zie ze voortdurend en wil ze bewaren. Vastleggen.

Herinneringen bewaren

Ook persoonlijke momenten wil ik niet laten verdwijnen. Mooie momenten met familie, kleine ogenblikken die zo kwetsbaar zijn. Iedere zomervakantie maak ik een speelfilm van onze reis. Om het vast te houden, te koesteren. 

Ook maak ik video’s van mijn werkproces in het atelier, deels om het te delen, maar vooral om het te bewaren. Wat mooi en waardevol is voor mij, is broos. Het vervliegt, het gaat voorbij.

De pijn van vergankelijkheid

Dat is angstaanjagend. Het glipt door mijn vingers terwijl de tijd doortikt. Soms kijk ik terug in mijn enorme bibliotheek van beelden. Maar juist dat terugkijken maakt pijnlijk duidelijk: dat moment is er niet meer. Het maakt me sentimenteel.

De troost van het schilderen

Met mijn schilderijen maak ik beelden die langer blijven. Waar, na mij, nog vele mensen naar kunnen kijken. Dat geeft troost. Toch maak ik slechts een fractie van de beelden die ik zou willen maken. Schilderen is een langzaam, tijdrovend proces.

Misschien is dat juist mijn redding. Het dwingt me om terug te schakelen, tot rust te komen. Om te stoppen met rennen.

Leven in het moment

En boven alles wil ik niet vergeten te genieten. Van schoonheid in het hier en nu.

Want misschien is het zoeken naar schoonheid niet alleen een manier om niet te vergeten, maar ook een uitnodiging om écht te leven.