BLOG
De tijd bewaren. (Englisch below)
Mijn jeugdige pogingen
Mijn vader had een doka
De grote ruimte op onze zolder werd gescheiden door een boekenkast. De ene kant was het schilderatelier van mijn moeder, met een groot licht dakraam; de andere kant was de donkere kamer van mijn vader, afgesloten door een zwaar gordijn om te zorgen dat er geen licht naar binnen kon.
In de ruimte stond een vergroter en een lange tafel met verschillende bakjes chemicaliën. Wij mochten daar niet zomaar naar binnen. Er waren regels, vooral als mijn vader bezig was met het ontwikkelen van een filmrolletje of het afdrukken van foto’s. Het kleinste streepje licht kon alles verpesten.
Het had iets magisch: je kon daar op wonderlijke wijze een beeld creëren. Ik vond het spannend en interessant.
De tijd stoppen
Op een dag, ik was misschien een jaar of vijf, nam mijn vader mij mee naar zijn doka. Ik mocht een tekening maken met een zwarte stift op wit papier. Hij schoof die in de vergroter en projecteerde het op fotopapier. De rode lamp vulde de ruimte met een onwerkelijke sfeer.
Het fotopapier ging in het eerste badje: de ontwikkelaar. Ik hield mijn adem in. En daar verscheen mijn tekening. Via het stopbad, de fixeer en de spoelbak eindigde het vel aan de waslijn.
Het voelde als tovenarij – en dat terwijl het slechts een kopie van mijn eigen tekening was. Toch leerde ik iets belangrijks: hoe een beeld ontstaat – en hoe je het kunt bewaren.
Ik kreeg interesse in fotografie, vooral in het idee dat ik met mijn camera kon bepalen welk moment in de tijd ik wilde vastleggen. Ik kon de tijd stoppen, een moment vangen en bewaren.
Aan de andere kant van de boekenkast
Mijn moeder, aan de andere kant van de boekenkast, deed hetzelfde. Zij maakte olieverfschilderijen: portretten van haar twee dochters of een stilleven. Ik kan me herinneren dat wij poseerden voor ons portret. Ook zij bevroor een moment in de tijd, al duurde het wat langer.
Liedje zingen
Er is, nog veel verder weg, een herinnering. Zeer vaag. Mijn vader had iets nieuws gekocht: een cassetterecorder. Een plat zwart apparaat waar bandjes in gingen. Ik moet een jaar of drie zijn geweest. En ik mocht wat zingen. En even later hoorde ik mijn eigen stem terug! Deze opname bestaat nog. Je hoort mij heel zachtjes en voorzichtig zingen.
Radio maken
Een paar jaar later mochten mijn zus en ik het apparaat gebruiken om mee te spelen. En dat hebben we gedaan. We hebben uren en uren aan radioprogramma’s opgenomen. Ook die zijn er nog. We vertelden verhalen, of: ‘Hallo luisteraars, hier volgt een raadsel.’ We draaiden plaatjes op onze platenspeler. We kregen er geen genoeg van.
Filmcamera
Als ik zo terugkijk, heb ik in mijn jeugd van alles gecreëerd en vastgelegd. Stapels foto’s, uren aan opnames en heel veel tekeningen.
En tijdens mijn opleiding schilderkunst aan de kunstacademie ontdekte ik voor het eerst de filmcamera. Daarmee maakte ik de eerste opnames van mijzelf achter mijn ezel.
Mijn hele leven leg ik al vast wat mij raakt en wat ik wil bewaren. Mijn leven is een grote documentaire.
Kijk ik vaak terug? Dat niet.
To save time
My youthful efforts
My father had a photographic darkroom.
The large space in our attic was divided by a bookshelf. On one side was my mother’s painting studio, with a big skylight; on the other side was my father’s darkroom, separated by a heavy curtain to keep out all light.
Inside the room stood an enlarger and a long table with various trays of chemicals. We weren’t allowed to enter freely. There were rules — especially when my father was developing a roll of film or printing photos. The smallest sliver of light could ruin everything.
There was something magical about it: you could create an image there in a miraculous way. I found it thrilling and fascinating.
Stopping time
One day, when I was about five, my father took me into his darkroom. I was allowed to make a drawing with a black marker on white paper. He placed it in the enlarger and projected it onto photographic paper. The red lamp filled the room with an unreal atmosphere.
The photo paper went into the first tray: the developer. I held my breath. And there, my drawing appeared. Through the stop bath, the fixer, and the rinse, the sheet ended up hanging on the washing line.
It felt like magic — even though it was just a copy of my own drawing. Yet I learned something important: how an image is formed — and how you can preserve it.
I became interested in photography, especially the idea that with my camera I could decide which moment in time to capture. I could stop time, catch a moment, and keep it.
On the other side of the bookshelf
My mother, on the other side of the bookshelf, did something similar. She painted in oil — portraits of her two daughters or still lifes. I remember us posing for our portrait. She too froze a moment in time, though it took a bit longer.
Singing a song
There is, much further back, a very faint memory. My father had bought something new: a cassette recorder. A flat black device where you inserted tapes. I must have been about three years old. I was allowed to sing a little. And shortly after, I heard my own voice back! That recording still exists. You can hear me singing softly and tentatively.
Making radio
A few years later, my sister and I got to use the device to play with. And play we did. We recorded hours and hours of radio programs. Those still exist as well. We told stories, or said: “Hello listeners, here comes a riddle.” We played records on our turntable. We just couldn’t get enough.
Film camera
Looking back, I created and captured all kinds of things in my youth. Piles of photos, hours of recordings, and lots of drawings.
During my art academy studies in painting, I discovered the film camera for the first time. I made my first recordings of myself behind my easel.
All my life, I have been capturing what moves me and what I want to keep. My life is one big documentary.
Do I look back on it often? Not really.
